سید صالح صالح (مجتهد)، فرزند سید عبدالله صالح مجتهد، در سال ۱۲۷۳ (ش.) در رشت به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی خود را در فقه و اصول و فلسفه و عرفان، ادبیات فارسی و عربی و دروس خارج فقه و اصول، به پایان رساند و به قوه استنباط مسائل شرعیه رسید.
وی در سال ۱۲۹۷ (ش.) به كادر قضایی عدلیه پیوست و عضویت محكمه بدایت عدلیه رشت را بر عهده گرفت. دیگر عناوین شغلی وی عبارتند از: ریاست محكمه صلحیه انزلی (۹۹-۱۲۹۸ ش.)، وكیل عمومی پاركه رشت (۱۳۰۱ ش.)، عضو تشكیلات عدلیه آذربایجان، وكیل عمومی پاركه رشت (۱۳۰۲ ش.)، عضو محكمه بدایت عدلیه رشت (۱۳۰۳ ش.)، رئیس صلحیه محدوده عودلاجان تهران (۱۳۰۶ ش.)، رئیس صلحیه محدوده شماره ۲ رشت (۱۳۰۶ ش)، رئیس محكمه صلح رشت، رئیس محكمه بدایت درجه ۲ مركز، رئیس دادگستری رضائیه (ارومیه)، رئیس دادگستری بابل (۱۳۱۸ ش.)، مستشار دادگاه استان ۲ و ۳، رئیس دادگاه شهرستان تبریز (۱۳۲۰ ش.)، بازرس قضایی (۱۳۲۰ ش.)، رئیس شعبه ۳ دادگاه شهرستان (۱۳۲۰ ش.)، رئیس دبیرخانه كمیسیونهای تهیه قوانین (۱۳۲۳ ش.)، رئیس قسمت مشاوره حقوقی وزارت دادگستری، مستشار دیوان عالی كشور (۱۳۳۱ ش.)، رئیس دادگستری استان پنجم (۱۳۳۳ ش)، رئیس شعبه ۶ دیوان عالی كشور. در سال ۴۳-۱۳۴۲ (ش) بازنشسته شد.
صالح نمونه یك قاضی متواضع و درستكار و به واقع «صالح» بود و با تسلطی كه بر علم حقوق و مسائل شرعی داشت، همواره مورد رجوع قضات دیگر قرار میگرفت. وی در فاصله سالهای ۵۰-۱۳۴۹ (ش.) دار فانی را وداع گفت.
منبع: مبارکیان، عباس، چهره ها در تاریخچه نظام آموزش عالی حقوق و عدلیه نوین، چاپ اول، انتشارات پیدایش، تابستان ۱۳۷۷
