دکتر غلامرضا طَیَرانیان در شهر مشهد بدنیا آمد. در سن ۸ سالگی به تهران مهاجرت کرد. در سال ۱۳۳۹ موفق به اخذ لیسانس حقوق گردید و در سال ۱۳۵۳ و ۱۳۵۴ دوره دکترا را تمام کرد. رساله دکتری وی پایان نامه ای با عنوان «دعوی تصرف در دادسرا» بود که با درجه بسیار خوب مورد قبول دانشگاه تهران قرار گرفت و آقای دکتر ناصر کاتوزیان در رأس هیأت ژوری بودند. آقای دکتر جواد باهری و آقای دکتر ناصر کاتوزیان یا عضو ژوری بودند یا رأس هیأت. کتاب وی را وزارت دادگستری آن زمان ضمیمه مجله حقوقی وزارت دادگستری کرد. شاید تنها رساله ای بود که با هزینه دولت منتشر شد.
طیرانیان در سال ۱۳۴۰ کار دولتی خود را با قضاوت در تهران آغاز کرد و به این ترتیب به استخدام دولت در آمد. بعد به کرج مهاجرت کرد و مابقی خدمت قضایی خود را که حدود شانزده یا هفده سال بود، در کرج سپری کرد. بعداً بنا به جهاتی که نمی توانست از کار قضاوت راضی باشد، استعفا کرد و از از اردیبهشت سال ۱۳۵۷ به وکالت روی آورد و تا اردیبهشت سال ۱۳۷۸ ادامه داد.
در طول این مدت مقالات و تدریس هایی غیر رسمی داشت. وی بیشتر عمر خود را در کار وکالت طی کرد. علاقه وی به وکالت بیشتر از معلول آن نگاهی بود که خودش به حرفه وکالت از آن ابعاد داشت.
نظری شخصی دکتر طیرانیان در مورد وکالت: «وکالت اگرچه یک شغل هست و وکلای دادگستری برای امرار معاش از تجربه علمی خودشان استفاده می کنند و حق این کار را هم دارند، بالاخره عمری را در این حرفه گذرانده اند ولی به شغل وکالت علاوه بر جنبه مادی که حق هر وکیلی هم هست، به بعد معنوی آن بیشتر نظر دارم و دفاعی را که از موکل به عهده می گیرم، واقعاً دفاعی ایست که بهش معتقدم و علاقمند هستم به کاری که انجام می دهم و همیشه همکاران دیگر را در سخنرانی ها منع کردم از اینکه به وکالت به عنوان یک حرفه تجاری و کسب درآمد فقط نگاه کنند و در نهایت شاید بیشترین موفقیت را در پرونده ها داشته ام و آراء رو گرفتم حالا تا موفقیت را چی تعریف کنیم. نتیجتاً برای وکالت و قداست وکالت و سوگندی که برای کار وکالت، وکلای دادگستری از جمله خود من اتیان سوگند کردیم باید حتماً آن را محترم بشماریم.»
دکتر غلامرضا طیرانیان، در دی ماه سال ۱۳۹۶ دار فانی را ودا گفت. روحشان شاد و یادشان گرامی باد.
