آقا شیخ میرزا مهدی آشتیانی، فرزند حاج میرزا جعفر آشتیانی، در اواسط دهه ۶۰-۱۲۵۰ (ش) در تهران به دنیا آمد. وی علوم قدیمه، زبان و ادبیات فارسی و ادبیات عرب را فرا گرفت و به نجف اشرف رفت و در محضر علامه یزدی، فیروز آبادی، نائینی، آقا ضیاء عراقی و آیت الله اصفهانی، به فراگیری عرفان، حكمت و فلسفه، فقه و اصول، طب قدیم و ریاضیات پرداخت. سرانجام در محضر میرزا ابوالحسن جلوه، به درجه اجتهاد رسید.
پس از بازگشت به ایران، در مدرسه خان مروی و مدرسه عالی سپهسالار كه بعدها به دانشكده معقول و منقول تبدیل شد، به تدریس فقه و اصول، فلسفه، عرفان و حكمت الهی پرداخت و تا هفدهم جمادی الاول ۱۳۳۲ (هـ . ق) به تدریس ادامه داد. در این سال به كادر قضایی عدلیه پیوست و عضو افتخاری محاكم بدایت تهران شد. بعدها عناوین شغلی مختلفی را در تصدی داشت كه عبارتند از: ریاست محكمه صلحیه، ریاست عدلیه نیشابور (۱۳۳۶ هـ . ق) عضویت رسمی محكمه بدایت (۱۲۹۷ ش)، ریاست محكمه ابتدایی (۱۳۰۰ ش)، وكالت عمومی استیناف تهران، ریاست شعبه ثانی محكمه ابتدایی، و ریاست استیناف سیار تهران.
پس از تشكیل دادگستری نوین، ابتدا به سمت مستشار دیوان عالی تمیز و سپس به عضویت محكمه عالی انتظامی قضات منصوب شد. در این محكمه با كسانی مانند: سید عبدالمهدی طباطبایی، سید محسن صدر (صدرالاشراف) و شیخ محمد عبده، همكاری قضایی داشت. در سال ۱۳۱۵ (ش) مستشار شعبه ۵ دیوان عالی كشور شد و پس از مدتی دوباره به عضویت محكمه انتظامی درآمد. وی در سال ۱۳۲۶ (ش) بازنشسته شد.
میرزا مهدی آشتیانی در علوم اسلامی خصوصاًً فلسفه و منطق و حكمت اسلامی تسلطی بیمانند داشت و در عهد خود از نوادر فلاسفه و قائم به این علم بود. غالب شاگردانش، خود در سایر علوم استاد بودند.
آقا شیخ میرزا مهدی آشتیانی، بر اثر بیماری درازمدت مجاری داخلی، در سوم اردیبهشت ۱۳۳۲ (ش) چشم از جهان فرو بست. پیكرش در كنار آرامگاه آیت الله حائری به خاك سپرده شده است.
منبع: مبارکيان، عباس، چهره ها در تاريخچه نظام آموزش عالي حقوق و عدليه نوين، چاپ اول، انتشارات پيدايش، تابستان ۱۳۷۷
