با درود
شکی نیست که، با اندارج شرط عندالاستطاعه بودن مهریه ضمن عقد نکاح، لازمه مطالبه مهریه از سوی زوجه، اثبات تمکن زوج در پرداخت آن است و هرگاه ثابت شود زوج بیکار می باشد، زوجه نمی تواند مهریه را مطالبه کند.
هرچند اقرار زوجه در دعوای تمکین زوجه، ممکن است قرینه ای بر ملائت زوج باشد اما فی نفسه مثبت آن نبوده و کافی برای اثبات ملائت زوج برای پرداخت مهریه نخواهدبود، چرا که ممکن است زوج توانایی پرداخت نفقه را داشته باشد اما قدرت پرداخت یکجای مهریه را نداشته باشد ولی عکس آن صادق نخواهدبود.
در خصوص قلمرو زمانی شرط عندالاستطاعه بودن مهریه و زمان اثبات ملائت زوج، رویه قضایی واحدی وجود ندارد.
در پست «رویه قضایی در مدت اعتبار شرط عندالاستطاعه بودن مهریه» به رویههای قضایی دادگاه های بدوی، تجدیدنظر و دیوان عالی کشور نسبت به هریک از موارد فوق پرداخته شد. حسب این که که تابع کدامیک از نظرات ذکرشده باشیم، پاسخ پرسش ها متفاوت خواهدبود.
بنابراین، با توجه به نظر برگزیده در پست مزبور مینی بر اعتبار شرط عندالاستطاعه بودن مهریه در زمان عقد نکاح، چون زوج باید مهریه را نقداً پرداخت کند، در صورت اثبات ناتوانی در پرداخت یکجای آن و قدرت در پرداخت به اقساط مهریه، این درخواست قابل پذیرش خواهدبود.
همچنین، در فرض عقیده به بقاء شرط عندالاستطاعه مهریه در زمان طلاق، در صورت اثبات تمکن زوج در پرداخت اقساط مهریه از سوی زوجه، منعی در پذیرش دعوای وی نخواهدبود و عقیده به این که الزاماً باید توانایی کامل زوج به پرداخت یکجای مهریه اثبات شود تا دعوای مطالبه مهریه مورد پذیرش قرار گیرد، با اجرای حقوق زوجه مغایر می باشد.