با درود
پاسخ سئوالات شما به ترتیب از آخر به اول به شرح زیر می باشد:
3- با لحاظ تعربف عقد ضمان یا ضمان عقدی در ماده 684 قانون مدنی و اثر این عقد در ماده 698 این قانون، این ضمان از نوع نقل ذمه به ذمه است. به این معنا که با انعقاد عقد ضمان، ذمه مدیون اصلی در مقابل طلبکار بری شده و ذمه ضامن مشغول می گردد و شخص اخیر مسئول پرداخت دین خواهد بود. برای آگاهی بیشتر به مواد 684 الی 723 قانون پیش گفته مراجعه نمایید.
با توجه به قسمت اخیر ماده 249 و ماده 403 قانون تجارت، ضمانت ضامن در اسناد تجاری و همچنین موارد مصرحه در قوانین خاص و قراردادهای خصوصی، از نوع ضمانت تضامنی یعنی ضم ذمه به ذمه است. بدین مفهوم که با وصف ضمانت ضامن از مدیون اصلی، ذمه شخص اخیر نیز تا پرداخت کامل دین باقی است و طلبکار حق دارد به هر کدام از آن ها، به هر میزان از طلب که بخواهد مراجعه نماید. این نوع ضمانت تابع احکام مقرر در مواد 402 الی 411 قانون تجارت است.
بنابه مراتب، با توجه به ماده 309 قانون تجارت ناظر به قسمت اخیر ماده 249 این قانون، ضمانت ضامن موضوع سئوال که از شخص صادرکننده سفته ضمانت نموده، از نوع تضامنی است.
2- هر چند مقصود دقیق شما در استفاده ضامن از سفته مشخص نیست لکن اگر منظور آن است که وی می تواند از آن به عنوان دلیل اثبات دعوی استفاده نماید، پاسخ مثبت است.
1- ضامن موضوع سئوال می تواند به استناد به ماده 309 قانون تجارت ناظر به قسمت اخیر ماده 249 و نیز مواد 403 و 411 همین قانون، تقاضای محکومیت متعهد اصلی به پرداخت کلیه وجوه اعم از اصل و فرع پرداختی به بانک را نماید.
بهتر است با استناد به بند «د» ماده 108 قانون آیین دادرسی مدنی، ضمن همان دادخواست تقاضای صدور قرار تأمین خواسته از موال بلامعارض خوانده را نیز نماید.
لینک کوتاه مطلب: https://www.ghazavatonline.com/?p=79885